Dyslexie

Dyslexie - september 2016

Deze week ben ik gestart met dyslexie behandelingen, niks nieuws voor Begeleiding bij Maaike kan je denken, want ik heb 3,5 jaar lang dyslexie behandelingen in loondienst gegeven. Maar JA het is totaal anders! En wat ben ik blij dat het zo anders is.

In de 3,5 jaar dat ik dyslexie behandelingen gegeven heb ging dit volgens een protocol. Een prima protocol, uit onderzoek is gebleken dat het werkt. Dat is ook  mijn ervaring, kinderen gingen mooi vooruit, maar toch voelde het voor mij vooral het laatste jaar niet meer oké om zo gestructureerd volgens protocollen te werken. Ik wilde de kinderen begeleiden passend bij hun manier van werken en denken en daar waar zij behoefte aan hebben. Tuurlijk keek ik bij de geprotocolleerde behandeling ook naar het kind. Beheerste een kind al spellingcategorieën? Dan sloeg ik die over en de categorie die moeilijk was die oefende ik een keer extra, maar ik miste het sociaal emotionele stuk in de dyslexie behandeling.

Veel kinderen met dyslexie zijn bang om fouten te maken, denken dat ze dom zijn, hebben een laag zelfbeeld, weinig zelfvertrouwen en zijn vaak gefrustreerd als het op lezen en spelling aan komt. Door deze kenmerken komt het weleens voor dat een kind lastig gedrag laat zien in de klas of dat het kind een andere taakaanpak heeft dan de andere kinderen. Ik ben van mening dat hier ook aandacht voor moet zijn tijdens de dyslexie behandelingen. Dit is ook 1 van de redenen dat ik na mijn reis om de wereld niet terug gegaan ben in loondienst om weer met geprotocolleerde dyslexie behandelingen te gaan werken. Dit kan anders dacht ik! En dat is gebleken.

In samenwerking met Westerweelde Pedagogisch Centrum is het voor mij nu mogelijk om in de dyslexie behandeling ook aandacht te hebben voor het sociaal emotionele stuk, de werkhouding en de taakaanpak. Wat ontzettend fijn! En als ik de ouders en kinderen mag geloven vinden zij het ook enorm plezierig.
Zo heb ik deze week een heel mooi gesprek gehad met een leerling met dyslexie die het sociaal emotioneel ook moeilijk heeft, waarin hij aangaf dat hij ook graag wil leren om op school voor zichzelf op te komen en om nee te leren zeggen. Hier gaan we naast het oefenen met lezen en spelling ook mee aan de slag. Ook heb ik bij een andere leerling met dyslexie, die zijn eigen manier van leren heeft, de klanken gevisualiseerd en samen met hem ezelsbruggetjes bedacht en woordbeelden voor in zijn hoofd gemaakt.

Hieronder enkele reactie van ouders en kinderen:

“  Bedankt voor het fijne gesprek. Zo mooi dat jullie mijn zoon zo goed zien in wie hij is en het  plan van aanpak zo bij hem aansluit ”.

Al springend zegt een leerling enthousiast: “ Zullen we nog meer woordbeelden maken? Ik denk echt dat het mij helpt! ”.

“ Ik ben onder de indruk van mijn eigen  zoon, zo bijzonder. Fijn dat het klikt. Dank voor je support”.

Bij het gebruik van de junior coachkaarten komt het volgende gesprek op gang. Ik: Wie vraag je om hulp? Hij: Mensen die ik vertrouw. Ik: wie vertrouw je dan? Hij: Jou, juf, papa&mama.

Wauw na een paar contact momenten met ouders en kinderen al deze mooie woorden! En een aanpak die werkt voor ouders, kinderen en mij.